Używamy plików cookie do gromadzenia ogólnych statystyk odwiedzających, ale nie danych osobowych.

Pokarm i woda na pustyni

Historia o tym, w jaki sposób Bóg zaopatrywał Izraelitów na pustyni.
Przekazany przez Sweet Publishing
1
Słup obłoku prowadził lud izraelski od Morza Czerwonego do Pustyni Szur. – Slajd 1
2
Ludzie szli przez trzy dni, ale nie znaleźli wody. – Slajd 2
3
W końcu dotarli do miejsca, gdzie była woda, ale gorzka, niezdatna do picia. Miejsce to nazwali Mara, co znaczy właśnie „gorzka”. – Slajd 3
4
Spragnieni ludzie zaczęli szemrać przeciwko Mojżeszowi i narzekać: „Co będziemy pić?” – pytali. – Slajd 4
5
Mojżesz wołał do Boga o pomoc. – Slajd 5
6
A Pan wskazał mu pewien kawałek drewna, który miał wrzucić do tej wody. – Slajd 6
7
Wtedy natychmiast woda stała się słodka – zdatna do picia. – Slajd 7
8
„Jeżeli będziecie Mnie słuchać  i wypełniać Moje  słowo” – obiecał Bóg przez Mojżesza – „to nie ześlę na was żadnej z chorób, którymi dotknąłem Egipcjan, ponieważ Ja, Pan, jestem waszym lekarzem”. – Slajd 8
9
Później ludzie wędrowali dalej przez pustynię i dotarli do oazy Elim, gdzie znaleźli dwanaście źródeł i 70 palm. – Slajd 9
10
Tam rozbili się obozem nad wodą. – Slajd 10
11
Potem wyruszyli z Elim w kierunku Góry Synaj przez Pustynię Sin. – Slajd 11
12
Na pustyni Izraelici zaczęli szemrać przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi, bo nie mieli jedzenia. – Slajd 12
13
„W Egipcie mieliśmy pod dostatkiem pokarmu.  Wyprowadziliście nas na pustynię, abyśmy umarli z głodu” – narzekali. – Slajd 13
14
A Pan powiedział do Mojżesza: „Spuszczę na was chleb z nieba jak deszcz. Otrzymacie go każdego dnia, przez sześć dni w tygodniu. Szóstego dnia lud zbierze dwa razy więcej niż w pozostałe dni, ponieważ siódmego dnia nie będzie tego chleba, jest to bowiem dzień odpoczynku”. – Slajd 14
15
Mojżesz i Aaron przekazali ludowi: „Bóg słyszał wasze szemranie przeciwko Niemu, dlatego już wieczorem pośle mięso, a rankiem chleb, którego potrzebujecie. Poznacie, że Bóg jest Tym, który zaopatruje. To przeciwko Niemu występujecie, a nie przeciwko nam. Bo my kim jesteśmy? To nie na nas narzekacie, ale na Pana”. – Slajd 15
16
Aaron kazał ludowi stanąć przed Bogiem. A kiedy ludzie spojrzeli w stronę pustyni, zobaczyli chwałę Pana w obłoku. Bóg przemówił do Mojżesza: „Usłyszałem narzekanie Izraelitów. Przekaż im: »Pod wieczór będziecie jeść mięso, a rankiem nasycicie się chlebem. I przekonacie się, że Ja jestem Panem«”. – Slajd 16
17
Tego wieczora przyleciało wielkie stado przepiórek i pokryło obozowisko Izraelitów. Głodni ludzie łapali je i nasycili się smacznym mięsem. – Slajd 17
18
Następnego ranka wokół obozu leżała warstwa rosy. A gdy rosa się podniosła, okazało się, że powierzchnię pustyni pokrywają płatki, drobne jak szron na ziemi.  Gdy zobaczyli to Izraelici, pytali się wzajemnie: „Co to jest? (Po hebrajsku pytanie: „Co to jest?” brzmi „manna”). – Slajd 18
19
A Mojżesz odpowiedział im: „To jest chleb, który Pan dał wam do jedzenia. Każdy niech zbierze tyle, ile potrzebuje jego rodzina. Nie zbierajcie więcej i nie przechowujcie do następnego dnia!”. – Slajd 19
20
Każdy Izraelita zaczął zbierać „Co to jest?”, czyli mannę. Przypominała ona ziarna kolendry i smakowała jak placek z miodem. – Slajd 20
21
Mojżesz przekazał im jasne wskazówki, że przez pięć dni mają codziennie zbierać tyle, ile potrzebują. Nie powinni nic pozostawiać na następny dzień. Tylko szóstego dnia mają zebrać podwójną porcję, bo siódmego dnia Bóg nie ześle manny.<br/> – Slajd 21
22
Większość ludzi posłuchała i zbierała taką ilość jedzenia, jaka była potrzebna na dany dzień. – Slajd 22
23
Ale niektórzy byli nieposłuszni Bogu i pozostawili nieco manny do rana. Rano było w niej pełno robactwa i strasznie cuchnęła. – Slajd 23
24
Szóstego dnia większość ludzi zebrała podwójną porcję. – Slajd 24
25
Siódmego dnia pozostawiony nadmiar ciągle był świeży i nadawał się do jedzenia. – Slajd 25
26
Siódmego dnia niektórzy wyszli w pole, aby zebrać mannę. Jednak nic nie znaleźli. Wtedy Mojżesz powiedział im: „Patrzcie! Pan dał wam szabat i ustanowił go dniem odpoczynku. Niechaj nikt w tym dniu nie opuszcza miejsca, w którym przebywa!”. – Slajd 26
27
Potem cały Izrael wędrował dalej w kierunku góry Synaj. Przez następnych 40 lat wędrówki po pustyni Izraelici każdego dnia spożywali mannę. – Slajd 27
28
Kiedy Izraelici rozbili obóz w Refidim, nie było tam wody do picia. Znowu szemrali i narzekali przeciwko Mojżeszowi. „Daj nam wody do picia” – żądali. „Dlaczego kłócicie się ze mną? Dlaczego wystawiacie Pana na próbę?” – zapytał ich Mojżesz.<br/> – Slajd 28
29
Mojżesz wołał do Boga o pomoc i pytał: „Co mam począć z tym ludem? Jeszcze trochę, a mnie ukamienują!”. Bóg odpowiedział: „Idź do ludzi i przywołaj do siebie starszyznę Izraela. Potem weź do ręki laskę, którą uderzyłeś wody Nilu i ruszajcie dalej! Ja stanę przed tobą na górze Horeb. Gdy uderzysz laską w skałę, wypłynie z niej woda i lud zaspokoi pragnienie”. – Slajd 29
30
Starsi Izraela poszli za Mojżeszem do skały na górze Horeb i zobaczyli, jak uderzył w nią laską.<br/> – Slajd 30
31
Stało się dokładnie tak, jak obiecał Bóg – woda trysnęła ze skały. – Slajd 31
32
Każdy napił się tej wody. Mojżesz nazwał to miejsce Massa i Meriba, bo ludzie wątpili tam w Boga i pytali: „Czy aby na pewno Pan jest wśród nas?” (Po hebrajsku „Massa” znaczy „próba”, a „Meriba”  „kłótnia, spór”). – Slajd 32
33
Slajd 33