Używamy plików cookie do gromadzenia ogólnych statystyk odwiedzających, ale nie danych osobowych.

Ofiara wspólnotowa

Instrukcja składania ofiary wspólnotowej.
Przekazany przez Marian van der Kruijt
1
Ofiarę wspólnotową można było złożyć jako dziękczynienie, przy ślubowaniu lub jako ofiarę dobrowolną. Było nią bydło – samica lub samiec. – Slajd 1
2
Osoba składająca ofiarę musiała położyć rękę na głowie zwierzęcia i zabić go. – Slajd 2
3
Kapłan zaś przenosił jej krew do ołtarza i kropił go nią dookoła. – Slajd 3
4
Potem zwierzę rozcinano na części, a tłuszcz i niektóre narządy usuwano. Spalano to na ołtarzu przy ofierze całopalnej. – Slajd 4
5
Jaki tłuszcz składano w ofierze? – Slajd 5
6
Tłuszcz znajdujący się przy jelitach. – Slajd 6
7
W ofierze składano nerki wraz z ich tłuszczem... – Slajd 7
8
... Wątrobę i jej tłuszcz. – Slajd 8
9
W ofierze można było również złożyć jagnię lub kozę. – Slajd 9
10
Tłuszcz jagnięcia miał zostać spalony na ołtarzu. – Slajd 10
11
Spalano także cały ogon. – Slajd 11
12
Ogon miał być odcięty przy samej kości ogonowej. – Slajd 12
13
Także nerki, wątrobę i jelita oraz tłuszcz znajdujący się wokół tych narządów spalano. – Slajd 13
14
Podobne zasady obowiązywały przy składaniu kozy. – Slajd 14
15
Także nerki, wątroba i jelita oraz tłuszcz znajdujący się wokół tych narządów były spalane. – Slajd 15
16
Spalony musiał być cały tłuszcz. – Slajd 16
17
Żadnego tłuszczu ani krwi zwierzęcia nie można było jeść. Kapłan otrzymywał pierś i prawe ramię dla siebie oraz swoich dzieci, a ofiarodawca resztę zwierzęcia. Mięso należało jednak spożyć w ciągu jednego dnia, jeśli była to ofiara dziękczynna, lub w ciągu dwóch dni, jeśli była to ofiara złożona przy ślubowaniu lub dobrowolna. Jeśli coś pozostało na trzeci dzień, musiało zostać spalone. – Slajd 17
18
Slajd 18