Używamy plików cookie do gromadzenia ogólnych statystyk odwiedzających, ale nie danych osobowych.

Bunt Absaloma

Absalom wznieca bunt przeciwko królowi Dawidowi.
Przekazany przez Sweet Publishing
1
Dawid miał kilku synów z różnymi żonami. Absalom był trzecim co do starszeństwa. Najstarszym był Amnon. – Slajd 1
2
Matka Absaloma była córką króla Geszur. Absalom miał również siostrę o imieniu Tamar. Amnon zgwałcił Tamar i później w rodzinie pojawiły się wielkie napięcia. Absalom zaplanował zemstę. – Slajd 2
3
Dwa lata później Absalom rozkazał swoim sługom, aby podczas uczty upili Amnona, a później go zabili. Król przez długi czas opłakiwał potem swojego syna. – Slajd 3
4
Absalom uciekł i ukrywał się przez następne trzy lata w kraju Geszur. Mimo swojej tęsknoty za synem, Dawid nie potrafił mu przebaczyć. Joab, dowódca wojsk królewskich, chciał rozwiązać ten problem i zaprosił do Dawida pewną mądrą kobietę. – Slajd 4
5
Kobieta przebrała się w żałobne szaty i opowiedziała królowi taką historię: „Jestem wdową i miałam dwóch synów. Pokłócili się oni na polu, jeden uderzył drugiego i zabił go, bo nie było nikogo, kto by ich rozdzielił. Teraz cała rodzina jest przeciwko mnie i żąda, abym go wydała na śmierć. W ten sposób chcą mnie pozbawić wszystkiego, co kocham i zabrać mi nadzieję na przetrwanie imienia mojego męża na ziemi”. „Wracaj do domu, wydam odpowiednie rozkazy, aby ochronić twojego syna!”, powiedział Dawid.<br/>„Skoro król tak zarządził w tej sprawie, to czy sam nie jest winny, że nie pojednał się z synem, którego wygnał?”, zapytała kobieta.<br/> – Slajd 5
6
Wtedy król wezwał Absaloma do powrotu do Jerozolimy. I chociaż nie od razu chciał go widzieć, to jednak po pewnym czasie zaprosił  go do siebie. Kiedy Absalom przybył, pokłonił się twarzą do ziemi, a król go ucałował. – Slajd 6
7
Po powrocie do Jeruzalem Absalom sprawił sobie powóz i konie. Miał też straż przyboczną składającą się z pięćdziesięciu ludzi. Wszyscy chwalili jego piękny wygląd. On zaś był szczególnie dumny ze swoich włosów, które obcinał raz w roku. Waga obciętych włosów wynosiła 200 szekli, czyli ok. 2 kilogramów. – Slajd 7
8
Siadywał też Absalom w bramie miasta, aby przyjmować osoby, które przychodziły do króla po rozstrzygnięcie spornych spraw.<br/>„Moim zdaniem, twoja sprawa jest jak najbardziej uzasadniona i słuszność jest po twojej stronie, ale u króla nikt cię nie wysłucha”, mówił przychodzącym.<br/> – Slajd 8
9
„Gdybym to ja był sędzią w tym kraju i do mnie przychodziłby każdy, kto ma spór do rozstrzygnięcia, na pewno mógłby liczyć na sprawiedliwość”, dodawał Absalom. – Slajd 9
10
A gdy ktoś się zbliżał, aby mu oddać pokłon, Absalom wyciągał do niego rękę, obejmował go i witał pocałunkiem.<br/> – Slajd 10
11
W ten sposób Absalom zjednał sobie serca wielu Izraelitów, a po czterech latach takiego działania, postanowił obwołać się królem. – Slajd 11
12
Poszedł do swojego ojca i poprosił go o pozwolenie na udanie się do Hebronu. Powiedział, że chce tam złożyć ofiarę, którą obiecał Bogu jeszcze w Geszur. Dawid pozwolił mu na to. – Slajd 12
13
Z Absalomem poszło dwustu zaproszonych ludzi. Rozesłał on również do każdego z plemion Izraela tajnych posłańców z wiadomością:  „Kiedy usłyszycie dźwięk rogu, wołajcie: »Absalom został królem w Hebronie!«”. – Slajd 13
14
Wokół Absaloma zaczęło się gromadzić wielu Izraelitów, którzy popierali jego bunt. Jednym z nich był zaufany doradca Dawida, Achitofel. Absalom ze swoją armią udał się w kierunku Jerozolimy.<br/> – Slajd 14
15
Wkrótce do Dawida dotarł człowiek z wiadomością: „Lud izraelski stanął po stronie Absaloma”. Wtedy król postanowił uciekać z miasta, wraz ze swoimi domownikami i sześciusetosobową armią.<br/> – Slajd 15
16
W kraju zapanował wielki smutek, kiedy król opuszczał miasto. Jego głowa była okryta, a stopy bose – to był znak żałoby i smutku. Również towarzyszący mu ludzie szli boso, z okrytymi głowami i płakali. – Slajd 16
17
Kiedy Absalom dotarł do Jerozolimy, zastanawiał się, co ma teraz robić. Achitofel doradzał, aby zebrać armię i od razu ruszyć w pogoń, póki Dawid jest wyczerpany i zniechęcony. Król zostawił jednak w mieście swego doradcę Chuszaja, aby dawał Absalomowi złe rady. Chuszaj radził, aby odłożyć pościg i najpierw zebrać całego Izraela, bo Dawid i jego wojownicy to dzielni żołnierze. Absalom posłuchał rady Chuszaja i król miał czas na ucieczkę. Achitofel, publicznie poniżony tym, że jego rada nie znalazła uznania, wrócił do domu i popełnił samobójstwo. – Slajd 17
18
Dawid dotarł już do Machanaim, a jego ludzie zaopatrzyli go w to, czego potrzebował. Król zorganizował armię pod dowództwem Joaba, Abiszaja i Ittaja. Jego wojownicy nakłonili go, aby nie wyruszał z nimi do walki. Również Absalom z wojskami wyruszył na poszukiwanie Dawida i doszło do walk w Lesie Efraimskim.<br/> – Slajd 18
19
W lesie rozpętała się bitwa i zginęło 20 tysięcy ludzi. Absalom natknął się przypadkowo na wojowników Dawida i uciekał przed nimi na mule. A kiedy muł wbiegł pod gęste gałęzie wielkiego dębu, głowa Absaloma zaplątała się w gałęziach, tak że zawisł w powietrzu, bo muł, który go niósł, pomknął dalej. Szybko doniesiono o tym Joabowi. – Slajd 19
20
Joab zapytał człowieka, który przyniósł mu tę wiadomość, dlaczego od razu nie zabił Absaloma. On zaś odpowiedział, że słyszał, jak Dawid mówił, aby nie krzywdzić Absaloma. <br/>„Mylisz się, szkoda czasu”, powiedział Joab. Potem wziął do ręki trzy oszczepy i wbił je w serce Absaloma wplątanego w gałęzie dębu.<br/> – Slajd 20
21
Następnie wrzucono ciało Absaloma do głębokiego dołu w lesie i przysypano je wielkim stosem kamieni, a żołnierze Absaloma pouciekali do swoich domów. – Slajd 21
22
Wkrótce posłaniec doniósł Dawidowi: „Błogosławiony niech będzie Pan, twój Bóg, że wydał nam buntowników, podnoszących swoje ręce przeciw królowi, memu panu!”. – Slajd 22
23
Wtedy król zapytał: „Jak się ma mój syn, Absalom? Czy wszystko z nim w porządku?”.<br/>„Niech to, co spotkało tego młodzieńca, będzie udziałem twoich nieprzyjaciół i wszystkich, którzy powstają przeciwko tobie, o królu!”, odpowiedział posłaniec.<br/> – Slajd 23
24
Król był zdruzgotany tymi słowami. Wszedł do komnaty nad bramą i wybuchnął płaczem. Chodząc po komnacie, powtarzał: „Mój synu, Absalomie! Mój synu, Absalomie! Obym to ja zginął zamiast ciebie! O, mój synu, mój synu, Absalomie!”. – Slajd 24
25
Slajd 25